Thursday, June 2, 2011

       நெஞ்சுக்குள்ளே நெருப்பாறு! 

                                                      
                                                ஒவ்வொரு நாளும் 
                                                பூமி உருண்டையை 
                                                எட்டிப்ப் பார்க்கும் 
                                                காலைக் கதிரவனை 
                                                கட்டியிழுக்க, 
                                                மாலையின் ஓரம்வரை
                                                மல்லுக்கட்டுகிறேன்! 


                                                 முயற்சியின் முடிவில் 
                                                 சோர்ந்து போய்
                                                 நிசப்பத இரவின் நீளத்தை 
                                                 நித்திரையில் தாண்டுகிறேன்! 

                                                 காலத்தின் கட்டாயம் -
                                                 என் கண்களுக்கு இட்ட 
                                                 வண்ணத்திரையை 
                                                 கைகளால் விலக்க 
                                                 எண்ணங் கொண்டு எடுத்த 
                                                 போராட்டங்கள் 
                                                 தோற்றுத்தான் போயின! 

                                                 தொலைந்து போன 
                                                 என் வாலிபத்தின் 
                                                 கலைந்து போன கனவுகள் 
                                                 முதுமையடைந்து - என்னை
                                                 முற்றுகையிட்டு நிற்க; 

                                                 போலி உலகின் தளத்திற்கு 
                                                 ஆடத் தெரியாமல் 
                                                 ஆடிய குற்றம்
                                                 ஆணிவேரையும் தாண்டி
                                                 தண்டித்து நிற்கிறது! 
                                                 மனிதம் மாய்ந்து; 
                                                 'பணம்' மட்டுமே 
                                                 பலவேடங்கள் பூண்டு
                                                 உயிரோடு வாழும் 
                                                 மண்ணிலின்று....


                                                 பாதகனும் என்னை 
                                                 பார்த்து சிரிக்க; 
                                                 நேசங்கள் வேஷம் கலைத்து 
                                                 நிஜங்களை உணர்த்த; 
                                                 நாட்பட்ட நட்புகளும் 
                                                 நாறிப் போக; 
                                                 சிந்தைக்குள் புகுந்து
                                                 உலக  விந்தைகள் 
                                                 தெளிவைத் தெரிவிக்க; 
                                                 தனிமரமாய் நின்று
                                                 விறகாகும் நாளை 
                                                 விரைந்து அழைக்கிறேன்!

                                                               *****

1 comment: